Նորմալ անատոմիայի ամբիոնի դասախոս Ժուլետա Խաչատրյանը շուրջ 39 տարի մասնագիտական գործունեություն է ծավալում բժշկական մայր բուհում: Հերացիականի հետ զրուցել ենք մասնագիտական գործունեության, դասախոս-ուսանող հարաբերությունների, նախասիրությունների մասին:
«Արարատի մարզի Վեդի քաղաքում հաճախել եմ դպրոց, որից հետո փորձել եմ ընդունվել բժշկական համալսարան, շատ էի սիրում վիրաբուժությունը, սակայն բախտս չբերեց և ընդունվեցի Սանիտարական ֆակուլտետ: Աշխատել եմ Ֆիզիոլոգիայի ամբիոնում պրեպարատր մոտ երկու տարի, ավարտելուց հետո՝ Վեդիի սանեպիտկայարանում, սակայն զգացի, որ այս աշխատանքն ինձ հոգեհարազատ չէ: Իմանալով, որ Անատոմիայի ամբիոնում աշխատատեղ կա, ընդունվեցի աշխատանքի, սկզբում աշխատում էի որպես լաբորանտ 1986-1990թթ., այնուհետև 1991-2014թթ որպես ասիստենտ: 2014թ-ից առ այսօր բժշկական բուհի նորմալ անատոմիայի ամբիոնի դասախոս եմ»,-խոսելով մասնագիտական գործունեության մասին նշում է տիկին Խաչատրյանը:
Անատոմիան միշտ հոգեհարազատ է եղել նրան: Հաճույքով ոչ միայն մասնագիտական նյութերի հետ է առնչվում, այլև ուսանողների, նրանցից յուրաքանչյուրին մոտենում որպես անհատի.
«Միշտ անհամբերությամբ սպասում եմ, թե երբ է սեպտեմբերի մեկը գալու, որպեսզի հանդիպեմ նոր երեխաների, ինձ շատ հետաքրքիր են նրանցից յուրաքանչյուրը, ինչպես ասում են՝ ինչքան մարդ, այդքան բնավորություն: Ինձ համար վատ ուսանող չկա, բոլորն էլ լավն են, ճիշտ, անհատական մոտեցում է անհրաժեշտ յուրաքանչյուրին, 39 տարվա մեջ չի եղել դեպք, որ ես ուսանողի հետ ընդհարվեմ, վիճեմ, զայրանամ»:
Դասախոսի խոսքով՝ լավ բժիշկ դառնալու համար պետք է լավ սովորել և լինել լավ մարդ, պացիենտին ճիշտ մոտեցում ցուցաբերել, լինել բարեհամբույր, ապրումակցել:
«Բժիշկը պետք է հոգեբանորեն կարողանա հասկանալ դիմացինին, ճիշտ, լավ մոտեցումը պացիենտի համար արդեն բուժում է: Դրա համար ցանկացած ուսանող, երբ ընդունվում է բժշկական համալսարան առաջինը պետք է մտածի լավ մարդ լինելու մասին, ես էլ նայեմ և հիանամ: Երբ մտնում եմ հիվանդանոց իմ ուսանողները մոտենում են և գրկում ինձ, դա ինձ համար մի ամբողջ աշխարհ է»,-նշում է համալսարանականը հոգում վերակենդանացնելով ուսանողների հետ կապված գեղեցիկ հուշերը:
Նա մասնագիտական գործունեությունից զատ սիրում է նկարել, ճամփորդել Արևմտյան Հայաստանով.
«Այս տարի 20-րդ անգամ եմ գնացել Արևմտյան Հայաստան: Արդեն երրորդ տարին է, ինչ Ամանորը այնտեղ եմ նշում, անցյալ տարի՝ Վանում, մի տարի՝ Համշենում, իսկ այս տարի՝ Կարսում: Երկու տարի առաջ գնացի Հայոց ձոր՝ տատիս և պապիս գյուղը գտնելու, կյանքի գնով գնացինք, շատ դժվար էր ճանապարհը, բայց բարձրացանք: Այս ամառ ևս գնալու եմ պապիս տունը գտնելու: Աննկարագրելի գեղեցկություն է, աննկարագրելի ապրումներ եմ ունենում (հուզվում է): Սիրտս ցավում է. հայրս միշտ ցանկացել է գնալ, սակայն այն ժամանակ այցելությունները թույլատրելի չէին, այդ պատճառով ամեն գնալուց փոքր քարեր եմ բերում և դնում հորս շիրմին»,-անկեղծանում է Ժուլետա Խաչատրյանը՝ ընդգծելով, որ պատմական հայրենիք վերադառնալը կյանքի նպատակներից է:
