Կայքը դեռ գտնվում է փորձարկման փուլում։
The site is still under testing.

Կլինիկական մթնոլորտն ու կամավորական աշխատանքը թրծել են ԵՊԲՀ շրջանավարտին

Կլինիկական մթնոլորտն ու կամավորական աշխատանքը թրծել են ԵՊԲՀ շրջանավարտին

Էմիլիա Մելոյանը ԵՊԲՀ այն շրջանավարտներից է, որը բժշկական կրթությանը զուգահեռ, որպես մասնագետ թրծվել է նաև կլինիկական մթնոլորտում: 2010-ին ընդունվել է Երևանի Մխիթար Հերացու անվան պետական բժշկական համալսարան: Երկու տարի անց հանրապետության խոշոր բժշկական կենտրոններից մեկում սկսել է բժշկական հմտություններ ձեռք բերել, իսկ 2017 թվականից ՝ արդեն աշխատել է անզգայացման բաժանմունքում։

«Ուղիղ տասը տարի առաջ ընդունվել եմ բժշկական համալսարան անվճար՝ ցուցակում առաջին 10-այակի մեջ էի: Շարունակել եմ կրթությունս անվճար համակարգում: 2018 թվականին ընդունվել եմ քիթ-կոկորդ-ականջաբանության կլինիկական օրդինատուրա՝ ԼՕՌ հիվանդությունների ամբիոնի դոցենտ Նունե Նահապետյանի և հմուտ օտորինոլարինգոլոգ և դասախոս Ավետիք Մինասյանի ղեկավարությամբ»,- պատմում է ԵՊԲՀ շրջանավարտը, որը կլինիկական օրդինատուրայի երկրորդ տարվա կեսին, որպես կամավոր, ակտիվ մասնակցել է Covid-19-ը համավարակի կանխարգելման գործին, ինչպես նաև ներգրավվել է պատերազմի ժամանակ վիրավորված զինծառայողների բուժական և վերականգնողական աշխատանքներին ՝ բաժանմունքի այլ օրդինատորների հետ միասին։

 «Հետագայում՝ չարաբաստիկ վարակին գումարվեց նաև պատերազմը և մենք էլի նույն կազմով՝ կամավոր, այս անգամ սկսեցինք օգնություն ցուցաբերել վիրավոր զինծառայողներին: Մասնակցություն եմ ունեցել նաև զինծառայողների համար անհրաժեշտ պարագաներ հավաքագրելու և Արցախ ուղարկելու գործին»,- հիշելով նախորդ տարվա իրադարձությունները՝ նշում է Էմիլիան: ​

Նրա գնահատմամբ՝ ճերմակ համազգեստ կրող մարդիկ անչափ պատասխանատու աշխատանք են կատարում, քանի որ բժշկի մարդասիրական մասնագիտությունը նաև կոչում է, նվիրական առաքելություն:

 «Մասնագիտական կողմնորոշման հարցում մեծ դեր է ունեցել մայրս, ընթացքում համոզվել եմ, որ դա լավագույնն էր, որ նա կարող էր ընտրել ինձ համար: Շարունակելու եմ ամեն գնով անմնացորդ նվիրվել մասնագիտությանս։ Շատ լավ եմ գիտակցել, որ ճանապարհ հարթելու համար պետք է շատ ուժ ու համբերություն ներդնել: Քանի որ մայրս երկար տարիների փորձ ունեցող անզգայացման և վերակենդանացման բժիշկ է, խորհուրդ տվեց բժշկության հետ ծանոթանալ վերակենդանացման բաժանմունքից»,- նշում է բժիշկը՝ հավելելով, որ բավական դժվար ու անհաղթահարելի թվացող օրեր է անցկացրել՝ հենց վերակենդանացման բաժանմունքում:

«Կարծես ամեն հիվանդի հետ մահանում ու  վերակենդանանում էի ՝ մինչև հաշտվեցի այն մտքին, որ պիտի սովորեմ լինել հոգեպես կայուն՝ բժիշկ դառնալ և մարդկանց օգնելու համար: Շուրջ երկու տարի վերակենդանացման բաժանմունքում գիտելիքներ ձեռք բերելուց հետո՝ տեղափոխվեցի անզգայացման բաժանմունք այն նպատակով, որ ավելի մոտ լինեմ վիրաբուժությանը և այնտեղ էլ աշխատեցի մոտ 3 տարի՝ որպես բուժքույր-անեսթեզիստ, որից հետո սկսվեց իմ շատ ավելի դժվար, բայց ղեկավարներիս շնորհիվ շատ հետաքրքիր կլինիկական օրդինատուրայի տարիները»,- եզրափակում է Էմիլիան:

Այժմ նա աշխատում է իր նեղ մասնագիտությամբ՝ կերտելով մասնագիտական ուղին, նպաստելով տասնյակ բուժառուների ապաքինմանն ու հստակ գիտակցումով, որ բժիշկը պետք է լինի անկոտրում՝ անկախ եղանակից, ժամանակից և իրավիճակից։