Նազելի Մինասյանը ԵՊԲՀ ընդհանուր բժշկության ֆակուլտետի այս ուսումնական տարվա շրջանավարտներից է, որը համավարակի և պատերազմի օրերին մասնագիտական ակտիվ գործունեություն է ծավալել շտապօգնության ծառայությունում: Առաջիկայում պատրաստվում է շարունակել հետբուհական կրթությունը՝ դիմելով կլինիկական օրդինատուրա:
«Շտապօգնությունում աշխատանքի եմ անցել 2020 թվականի հունիսից՝ հենց համավարակի ժամանակ: Աշխատում էինք ծանրաբեռնված ու չէինք էլ պատկերացնում, որ ավելի դժվար օրեր են սպասվում: Սեպտեմբերի 27-ին աշխատանքի էի, առավոտյան հերթափոխի ժամանակ տեղեկացա պատերազմի մասին: Ամուսինս ևս բժիշկ է` ռեանիմատոլոգ, միասին էինք աշխատում, սեպտեմբերի 28-ից մեկնել է Արցախ»,- ասում է բժշկական բուհի շրջանավարտը:
Դեպքեր են եղել, որ մի քանի օր մնալուց հետո է միայն կարողացել հետ վերադառնալ, պատերազմի ամբողջ ընթացքում ու նույնիսկ հետո չի հիշում որևէ օր, որ տուն եկած հանգստացած լինի:
«Ծանր ժամանակներ էին: Մի կողմից համավարակը մյուս կողմից պատերազմը, հիվանդանոցներում տեղ չկար, ամեն ինչ անվերջանալի էր թվում: Պատերազմի ընթացքում մեկնել եմ Ստեփանակերտ, Գորիս՝ վիրավոր զինվորներին Երևան տեղափոխելու նպատակով: Ամբողջ ազգն էր համախմբվել, ով ինչով կարողանում էր փորձում էր օգտակար լինել: Վտանգի, հոգնածության մասին ընդհանրապես չէինք մտածում, քանի որ մեր արած գործը չնչին բան էր հերոսների խիզախության, կյանքերի դիմաց»,- հիշում է ապագա կլինիկական օրդինատորը:
Ընտանիքում բժիշկներ չեն ունեցել: Նազելին առաջինն էր, որը ընտրեց բժշկի մասնագիտությունը: Հետաքրքրություն փոքրուց է ունեցել մասնագիտության հանդեպ: Ընդգծում է, որ իրականում շատ դժվար ուղի են անցնում բժիշկները:
«Երբեք չպետք է կորցնես զգոնությունը, չտրվես էմոցիաներին, ինչ-որ տեղ լինես սառնասիրտ, որպեսզի կարողանաս հաղթահարել մասնագիտական ցանկացած դժվարություն: Շտապօգնությունում աշխատելը սկսնակ բժշկի համար շատ մեծ առավելություն է, քանի որ առնչվում ես տարբեր դեպքերի հետ ու սովորում տարբեր իրավիճակներում ճիշտ գործել: Ամեն մի պացիենտի յուրովի պետք է ընդունես ու ամենակարևորը հոգեբանորեն այնպիսի մոտեցում ցուցաբերես, որ ստացվի բժիշկ-պացիենտ հաղորդակցությունը»,- նկատում է երիտասարդ բժիշկը՝ հավելելով՝ եթե պացիենտը վստահեց ու հավատաց իր բժշկին ուրեմն դրական արդյունքի հասնելու կես ճանապարհն անցնում է:
Նրա գնահատմամբ՝ պատերազմը բոլորիս կյանքում մեծ դեր է ունեցել, կոփվելու, ժամանակը գնահատելու դիտակետից, քանի որ կորուստները շատ էին:
«Մեր խաղաղության համար մենք շատ թանկ վճարեցինք ու դրա համար անկախ մասնագիտությունից պետք է մեր արժեքները չկորցնենք»,- նկատում է համալսարանականը:
Առաջիկայում որպես նեղ մասնագիտացում ընտրելու է բժշկագիտության ամենանուրբ և զգայուն, պահանջված ոլորտներից մեկը՝ մանկաբուժությունը՝ փորձելով ուսումնառության ընթացքում և պրակտիկ գործունեության մեջ ձեռք բերած գիտելիքները ծառայեցնել երեխաների առողջության պահմանման կարևոր գործին:
